Medische zending

Uiteindelijk ben ik pas dinsdag kunnen vertrekken naar Laduani omdat ze me niet konden verzekeren dat ik in het paasweekeinde een bootje zou vinden in Atjoni.
Ben dan dinsdagmorgen vertrokken met een busje vanuit Paramaribo. Voor 4 uur zat ik opgepropt tussen 16 andere passagier in een busje voor maximum 12 mensen. Als een gek reed de chauffeur over de bauxietweg vol putten. In atjoni aangekomen heb ik nog zo’n 2u op een bootje moeten wachten dat me naar Laduani kon voeren. In Atjoni stopt letterlijk de weg van Suriname en is het enige transportmiddel over de rivier.
De boottocht was wel prachtig. We passeerden talloze kleine dorpjes waar de dames in de rivier kookgerief aan het wassen waren. Verder veel spelende kinderen en “hengelaars”.
Het eerste echte huis dat we tegenkwamen bleek mijn doktershuis te zijn. Idyllisch gelegen met een prachtig uitzicht over de rivier. Wel beter dan het kleine houten hutje waar ik me op voorbereid had. Binnenin bleek het huis al iets minder. De ratten hadden vele gaatjes gemaakt om ’s nachts binnen te komen, er hing een vreselijke stank (bleek later een dode rat vol larven te zijn) en niets werkte. Maar er was wel een aparte slaapkamer met bed ! De hangmat had ik dus enkel nodig om in de namiddag op het balkon te liggen. Tussen 19 en 23u is er dorpsstroom. Er wordt dan een grote generator gestart die bepaalde delen van stroom voorziet.
Daarbuiten kan ik via enkele accu’s ook nog licht aansteken.
De eerste nacht niet goed geslapen door allerlei vreemde geluiden, er blijkt een nest vleermuizen tussen de slaapkamermuur te zitten die heel de nacht lawaai maken.
De volgende dag ben ik dan gestart op de poli. De medewerkers daar zijn speciaal opgeleide mensen door medische zending. Zij doen consultaties en indien nodig vragen zij via radio advies aan artsen in paramaribo. Soms worden patiënten via het vliegveld van Laduani naar de stad overgevlogen. Laduani heeft de grootste poli van de regio en er komen dan ook veel mensen per boot van andere dorpen naar daar gevaren.
Er zijn heel weinig geneesmiddelen dus keuze is er niet. De meeste patiënten worden geholpen met paracetamol, wat daar een echt wondermiddel is. Inventief zijn met een mogelijk behandeling is dus nodig.
Rond de middag zijn alle patiënten gezien en staat de poli enkel open voor spoedgevallen.
De bedoeling is dat je als co-assistent in de buurt blijft voor die spoedgevallen maar je kan gerust naar het dorp wandelen.
Het dorp bestaat eigenlijk uit drie delen. Laduani bevat de polikliniek en de huizen van medewerkers. Daarnaast ligt Tjali Kondre, het heidens dorp en verderop ligt Nieuw Aurora, een christelijk dorp. In totaal wonen er zo’n 2000 mensen, vooral in kleinen houten hutjes met bladeren dak. Hier en daar staat er een soort bungalow. In Nieuw Aurora vind je verder een kerkje, school en een voetbalveld waar de jeugd bij het vallen van de avond een wedstrijd speelt.
Als je door het dorp loopt zie je vooral heel veel kinderen en vrouwen. De mannen verdwijnen altijd spoorloos, een beetje zoals bij ons dus. Van foto’s houden ze niet, ze vragen zelfs geld om een foto van hen te mogen maken.
Verder was iedereen heel vriendelijk, zeker wanneer de meesten wisten dat ik als “dokter” kwam. Er zijn enkele kleine winkeltjes en twee bakkers die heel lekkere broodjes maken.
Van dinsdag tot vrijdag kreeg ik het gezelschap van de regiomanager van medische zending. Een jonge vrouwelijke arts die instaat voor coördinaties van alle poli’s op de rivier. Overdag was zij altijd weg, ik zag haar dus enkel ’s avonds. Ze heeft wel éénmaal lekker gekookt voor me.
Donderdag ben ik het dorp ingetrokken om huisbezoeken te doen. Ik kreeg twee meisjes mee als gids/vertaalster/verpleegster. Een speciale belevenis.

Kevin zou zaterdag aankomen voor zijn week medische zending en ik heb dan besloten om het weekend nog daar te blijven.
Ondertussen was ik in mijn dorp 3 nederlandse meisjes tegengekomen die we goed kenden vanuit Paramaribo. Zij waren op dorpsbezoek met een gids en bleken slechts op 10 minuten varen in een vakantieresort te verblijven. Zaterdagavond gingen zij kaaimannen (een soort krokodil) zoeken met hun gids. Er was nog plaats in de boot maar dan moesten we wel te voet een half uur wandelen naar Gunsi, door het oerwoud, waar een boot ons kon overzetten naar Anoula. Ik en Kevin dus met veel schrik door het donker naar daar gewandeld, gewapend met zaklamp en mes. De gidsen in Gunsi lachten ons uit want er blijken enkel konijnen te zitten… Apen en andere beesten zijn al uitgeroeid door de mensen.
Zondag hebben we een lekkere brunch gemaakt bestaande uit hotdogs, eieren en confituur. Nadien terug richting Anaula om daar wat in de rivier te zwemmen met die meisjes.
We hadden ook visdraad en haakjes gekocht want als al die kinderen zoveel vissen vangen dan wij toch ook wel zeker. We hebben echter geen enkele vis kunnen vangen…
Ik had ondertussen besloten om de vermoeiende reis anders aan te pakken en dit keer per vliegtuig terug te gaan. Niet evident met vliegangst !
Mijn vlucht was pas maandagmiddag en aangezien Kevin de poli moest doen was ik dus vrij. Mijn nederlaag bij het vissen nog niet verteerd ben ik opnieuw gaan hengelen. Weer niets gevangen, de kinderen rondom mij haalden de ééne vis na de andere uit het water.
s’ Middags Kevin achtergelaten (hij zou het gezelschap krijgen van een arts die zich kwam stationneren in Laduani) en het vliegtuigje opgestapt. Net voor we vertrokken zeiden ze me doodleuk dat we eerst nog naar twee andere dorpen moesten vliegen. Met de kakelende kuikens in het bagageruim achter mij toch veilig overal geland en opgestegen.
De laatste dag in Laduani nog een pasgeboren baby gezien met hermafroditisme, (zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsdelen) meteen medisch gezien het meest spectaculaire van de stage.

Kleine aanvulling van Kevin:

Zaterdag kwam ik na een lange reis per bus en boot uitgeput en volledig oranje door het bauxiet aan op Ladouani waar Jan me warm verwelkomde met een frisse Parbo op het terras. Vervolgens heeft hij me nog een rondleiding gegeven door beide dorpjes. ’s avonds konden we via vrienden op Anaula, een vakantieresort op 10 min. varen van Ladouani, mee kaaimannen gaan spotten. Omdat geen enkele bootsman ons in het donker naar Anaula kon varen, moesten we in het donker te voet naar Gunsi wandelen, alwaar men ons kwam oppikken om kaaimannen by night te zoeken. Gewapend met een zaklamp en met getrokken mes begonnen we aan de onverantwoorde tocht door de jungle. Uiteindelijk is alles goed gekomen en hebben we toch een aantal mooie exemplaren gespot.
Zondag een hele dag in de zon gelegen op Anaula en verder niets actiefs gedaan.
Maandag begon ik op de poli. Meteen al een medisch interessant geval: een pasgeboren hermafrodietje dat diende overgevlogen te worden naar Paramaribo. Verder vooral chronische patiënten die om medicatie kwamen. ’s Middags vertrok Jan dan per vliegtuig terug naar ‘de stad’ en kreeg ik gezelschap van een arts die 5 weken op Ladouani zou verblijven. Een sympathieke en ongeloofelijk hard snurkende kerel die tweemaal lekker hindoestaans heeft gekookt.
Dinsdag ben ik dan op huisbezoek geweest in de buitenposten, dorpen die onder de regio Ladouani vallen. Een hele ervaring om per boot van dorpje naar dorpje te varen met een grote kist medicatie.
Woensdag was er dan weer gewone poli gepland. Voornamelijk hypertensiepatienten die hun ‘tensie' kwamen laten meten. ‘s namiddags ben ik dan met een antonov van Blue Wing teruggevlogen naar Paramaribo.