Spoedeisende hulp
Door: Jan
02 April 2008 | Suriname, Paramaribo
De week voor ik op medische zending vertrok, heb ik een week spoedeisende hulp gedaan. Wat net zoveel wil zeggen als spoed bij ons.
Concreet moest ik na mijn uren op chirurgie tot 20.00u naar spoed gaan. Lange dagen dus van 7 tot 20u.
Als co-assistent chirurgie zie je op spoed alle trauma patiënten die binnenkomen. Het grootste deel van de patiënten waren slachtoffers van verkeersongevallen, dronken mensen die gevallen waren of gewonden na een vechtpartij.
Veel wondzorg en hechtingen dus, iedereen een tetanusvaccinatie want elke wond is hier een vuile wond. Er wordt hier niet zoveel naar patiënten omgekeken waardoor ik soms hechtingen heb gedaan die in België nooit door een stagiair gedaan zouden worden. Een jongen had bijvoorbeeld een slag van een koehoorn gekregen in het gezicht en zijn inwendige neus was volledig gescheurd. Taakje voor mij dus…
De artsen hebben hier wel het recht om iemand die zich aanmeldt als huisartsenpathologie te beschouwen en de mensen gewoon weg te sturen.
Verder vind ik spoed redelijk duur. Om gezien te worden moet je 30 SRD betalen, enkel een tetanusvaccinatie en wondzorg (geen hechtingen) kosten dan nogmaals 50 SRD. Terugbetaling is er enkel bij een goede verzekering maar het grootste deel van de patiënten heeft dit niet.
Zo is er bij mij een dame met ernstige brandwonden gewoon gaan lopen toen ik vertelde dat ze opgenomen moest worden. Ze had er het geld niet voor.
Een ander schrijnend geval was een jongetje van 10 jaar dat vanuit het binnenland was overgevlogen. Hij had bij het opstellen van een konijnenval door zijn eigen hand en voetje geschoten. Er mochten geen ouders mee met het vliegtuig, hij was nog niet in een stad geweest en kon natuurlijk geen nederlands. Zijn handje was hij kwijt, zijn voetje zou gered kunnen worden. Dat jongetje werd dan maar ergens in een hoekje weggezet en niemand keek naar hem om tot ze eens naar orthopedie zouden bellen voor opname. Hij heeft daar meerdere uren gestaan, niemand die de moeite deed om hem te troosten of bedacht dat hij misschien honger of dorst zou hebben. Op heel de spoed ook niemand gevonden die voor mij wilde vertalen naar het Sranantongs (de negertaal). Ze begrepen niet waarom je moeite zou doen voor een patiënt.
Al bij al dus veel kunnen hechten en een ander beeld gekregen van patiëntenzorg in Suriname.
Concreet moest ik na mijn uren op chirurgie tot 20.00u naar spoed gaan. Lange dagen dus van 7 tot 20u.
Als co-assistent chirurgie zie je op spoed alle trauma patiënten die binnenkomen. Het grootste deel van de patiënten waren slachtoffers van verkeersongevallen, dronken mensen die gevallen waren of gewonden na een vechtpartij.
Veel wondzorg en hechtingen dus, iedereen een tetanusvaccinatie want elke wond is hier een vuile wond. Er wordt hier niet zoveel naar patiënten omgekeken waardoor ik soms hechtingen heb gedaan die in België nooit door een stagiair gedaan zouden worden. Een jongen had bijvoorbeeld een slag van een koehoorn gekregen in het gezicht en zijn inwendige neus was volledig gescheurd. Taakje voor mij dus…
De artsen hebben hier wel het recht om iemand die zich aanmeldt als huisartsenpathologie te beschouwen en de mensen gewoon weg te sturen.
Verder vind ik spoed redelijk duur. Om gezien te worden moet je 30 SRD betalen, enkel een tetanusvaccinatie en wondzorg (geen hechtingen) kosten dan nogmaals 50 SRD. Terugbetaling is er enkel bij een goede verzekering maar het grootste deel van de patiënten heeft dit niet.
Zo is er bij mij een dame met ernstige brandwonden gewoon gaan lopen toen ik vertelde dat ze opgenomen moest worden. Ze had er het geld niet voor.
Een ander schrijnend geval was een jongetje van 10 jaar dat vanuit het binnenland was overgevlogen. Hij had bij het opstellen van een konijnenval door zijn eigen hand en voetje geschoten. Er mochten geen ouders mee met het vliegtuig, hij was nog niet in een stad geweest en kon natuurlijk geen nederlands. Zijn handje was hij kwijt, zijn voetje zou gered kunnen worden. Dat jongetje werd dan maar ergens in een hoekje weggezet en niemand keek naar hem om tot ze eens naar orthopedie zouden bellen voor opname. Hij heeft daar meerdere uren gestaan, niemand die de moeite deed om hem te troosten of bedacht dat hij misschien honger of dorst zou hebben. Op heel de spoed ook niemand gevonden die voor mij wilde vertalen naar het Sranantongs (de negertaal). Ze begrepen niet waarom je moeite zou doen voor een patiënt.
Al bij al dus veel kunnen hechten en een ander beeld gekregen van patiëntenzorg in Suriname.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
