Wouters Medische Zending

Een beetje overbodig misschien na het verhaal van Kevin en Jan, maar toch nog hier mijn korte samenvatting van mijn weekje Ladoani.

Alles begon op een zaterdagmorgen na een vrijdag nacht. Ik werd wakker van mijn wekker, en daarna van Jimmy (onze taxichauffeur) die belde om te controleren of ik wakker was, en daarna nog van Inge en Roline, die deden of ze Ant waren, en een kwartier daarvoor door Jimmy naar huis waren gebracht. Jimmy was al langs de saramaccastraat gegaan voor hij me ophaalde, om een busje te regelen die me naar Atjoni kon brengen. Ik was daar om half acht, en om half negen vertrok het busje al, wat redelijk uitzonderlijk is. Het busje was volgepakt met mensen en spullen, maar ik mocht voorin zitten, waardoor ik nog redelijk comfortabel zat. Na een aantal uur gereden te hebben over de hobbelige bauxiet wegen (die er extreem slecht bij lagen trouwens, zelfs voor surinaamse bauxietweg-begrippen) werden we aan de kant gezet bij een verkeerscontrole, en bleek dat onze chauffeur niet het goede rijbewijs had. Niemand anders in het busje had een geldig rijbewijs dus moesten we wachten… Op zich had ik volgens mij mogen rijden met mijn rijbewijs, maar ik had daar helemaal geen zin in, met die gaten in de weg, die mensen in de bus en die pijn in mijn hoofd. Na een uur had de chauffeur iemand bereid gevonden om het busje over te nemen, vijf kilometer verderop te rijden en daar weer uit te stappen. Onze chauffeur zelf legde die 5km liftend achterop een vrachtwagen af.
In Atjoni houdt de weg op en moet je overstappen op een bootje. Je komt aan, 10 bootsmannen vragen je waar je naartoe moet, en de gene tegen wie je terugpraat pakt je tassen uit het busje en stopt ze in zijn boot. Marciano was de eerste die me aansprak, dus met hem ging ik mee in de boot. Hij zag er wat louche uit, wat er waarschijnlijk de reden van was dat ik 2 uur later de enige in zijn bootje was. Vanaf het moment dat ik in het bootje zat was de kater direct weg. Wat ongelooflijk mooi allemaal! Ik heb geprobeerd foto’s te maken, maar geen van de foto’s doet recht aan hoe het er in het echt uitziet. Onderweg meermaals eraan gedacht om te stoppen met geneeskunde en hier in een boom te gaan wonen. Onderweg stopten we nog in meerdere dorpjes om goederen af te geven, om zwemmende kindjes terug naar hun dorp te brengen en spullen op te halen en na een uur kwam ik aan op Ladoani.
Ik zie dat ik al redelijk wat heb getypt en om jullie tijd niet te verdoen zal ik wat korter schrijven nu.

Ik begon met een weekendje relaxen, dat ik door heb gebracht met de dokter (ass arts Deepok Gangarin) en enkele broeders (fonkie, michael) en zusters (geen idee meer hoe die heten) die allemaal werken op de medische post in ladoani. De centrale ontmoetingsplek bleek het terras te zijn van ons huisje, dus saai was het zeker niet. Vanaf maandag ging ik dan meekijken bij het echte werken.
Op maandag was er vrije poli, wat neerkomt op enkel vrouwen en kinderen, met klachten van hoofdpijn en hoesten tot verlammingsverschijnselen.
Dinsdag ging bijna iedereen naar een dorp in de buurt voor HIV educatie. Ze hadden hiervoor een toneelstukje ingestudeerd. Door de grote cast was de boot vol en kon ik niet mee. Ik deed dan dus gewoon mee met de zwangeren poli, wat neerkomt op gewone follow up van boeddruk, fundushoogte gewicht en dergelijke. Woensdag was de chronische ziekten poli, met voornamelijk hypertensie patiënten. De dokter had een afschrikkend praatje gehouden voor alle patiënten, op vraag van broeder Arend (verantwoordelijke van de post) hopend dat de mensen eindelijk hun pillen zouden blijven nemen. Donderdag ben ik met het bootje meegeweest op huisbezoeken. Dat was eigenlijk nog het leukste van alle werkdagen. We gingen naar 3 dorpjes, waar we in totaal langs 11 patiënten moesten. De meesten hiervan waren ook hypertensie patiënten, maar er waren ook vrouwen bij met meer geamputeerde dan aanwezige lichaamsdelen en een blinde vrouw met een blote-vrouwen kalender in haar huis (het enige huis tussen alle hutjes overigens). Toen ik aan de verpleegster die mee was vroeg of dat normaal was vond ze mijn verbazing een beetje vreemd. Ik heb er toen maar verder mijn mond over gehouden, waarom zou je ook geen blote tieten in je huis hangen als 70 jaar oude blinde vrouw? Die bekrompen westerlingen ook…
De tijd na de poli vulde ik met door het dorp wandelen, in mijn hangmat liggen, vissen, lezen, koken met Deepok (echt super lekker gekookt! Vooral de vers gevangen vis (Ajoumara geloof ik, en niet door mij gevangen maar door een echte visser) was geweldig) en zo nu en dan een biertje of borgoe drinken. Op het terras of in de buurt in Anaula of Gunsi.

Tot zover mijn verslag over Ladoani. Op vrijdag ben ik uiteindelijk teruggevlogen met bluewing, een erg soepele vlucht, zonder neerstorten en dat soort dingen.

Ik ga nu proberen wat foto's op de site te zetten, maar aangezien dat 5 minuten per foto duurt zou het zomaar kunnen dat ik het na 10 foto's beu ben. sorry dan daarvoor, vooral voor de mensen die hebben geinvesteerd in ons online fotoalbum.